100 yılın kıyameti; Büyük deprem/Zelzele-i azime

5 Şubat.

“Her şeyin yolunda olduğu son gece. Bize hayatın her anının kıymetli olduğunu hatırlatan, sevdiklerimizi yitirmediğimiz, kimsesiz kalmadığımız o son gece”.

O gece bilmeden son defa kimi annesine/babasına sarıldı, kimi evladına, kimi sevdiğine, kimileri de her şeyin yolunda olacağını umut eden günlerin hayallerine…

6 Şubat 04.17

İlk birkaç saniye daha ne olduğunu anlamadan insanlar büyük bir sarsıntıya uyandılar. Herkes panik halinde can havliyle, evin bir diğer odasına ailesine, arkadaşına koşturdu. Kimileri belki de kısa sürer umuduyla evde sağlam olduğunu düşündükleri yerde depremin geçmesini bekledi. Kimileri can havliyle koştu merdivene zor da olsa o büyük sarsıntıdan kaçmaya çalıştı. Ama bu depremin adeta bir kıyamet olacağını kimse bilemezdi.

Her saniyesi saatlar süren o öyle bir zelzele ki, daha kimse evden çıkamadan kıyamet gerçekleşti. Bizleri koruyan o sıcak yuva yıkıldı başımıza.

-Deprem bitti-

Bir daha hiçbir şey eskisi gibi olamayacaktı. Evler yıkıldı, herkes yakınını kaybetti. Öldüler; daha şirin uykusuna bile doyamadan. Burada artık yaşayanlar bile ölüydü aslında.

Sabahın ilk saatlerinde tüm Türkiye depremi haber aldı.Ailesi oralar da olanlar ilk iş telefonuna sarıldı. Fakat bazı aramalar sonsuza kadar cevapsız kaldı.

Arama kurtarma ekipleri, gönüllü insanlar herkes gidebildiği kadar gitti oradaki canları kurtarmaya. Türkiye’nin dört bir yanından yiyecek giyecek ve acil ihtiyaçlar yollanmaya başlandı depremzedelere. Sığınacak çadırlar, konteynerlar satın alındı.

Yıkılan binalardan sağ kalanları kurtarabilmek için zamana karşı yarış başlamıştı.

10 il, 7.8’lik bir deprem ve aynı günde 2 kez. Sonuç olarak yetersiz kalan kurtarma çalışmaları neticesiyle kimileri birkaç gün sonra donarak öldüler. Deprem bölgesinden gelen fotoğraflar, videolar insan olan herkesin yüreğini dağladı ve bu sefer ateş sadece düştüğü yeri yakmadı, hepimiz yandık…